Heb je je weleens ontmoedigd of depressief gevoeld, en gedacht dat dit een teken was dat je geloof tekortschiet?
Ik wel.
Maar ik ontdekte iets belangrijks.
In 2 Korintiërs 1:8-11 geeft Paulus eerlijk toe dat hij “onder zware druk stond, boven zijn krachten, zodat hij zelfs aan het leven zelf wanhoopte.” Deze godvrezende, door de Geest vervulde man, die zoveel van het Nieuwe Testament schreef, kende dus ook momenten van diepe wanhoop.
Wanhoop en depressie horen bij het leven in een gebroken wereld. Sommigen van ons zullen dit meemaken. En wanneer dat gebeurt, hoeven we onszelf niet meteen als mislukkingen te zien.
Wat we in plaats daarvan kunnen doen, is hetzelfde als Paulus:
-
Onze hoop volledig op God stellen (vers 10).
-
De hulp en gebeden van anderen vragen (vers 11).
-
En soms ook heel praktisch: hulp zoeken bij een arts of counselor.
- Misschien ga jij op dit moment wel door het dal van wanhoop, en heeft de donkere schaduw van depressie je hoop verduisterd. Het is dan zo gemakkelijk om de leugen te geloven dat God je niet meer kan gebruiken om anderen tot zegen te zijn. Maar juist dat gevoel van nutteloosheid en eenzaamheid is precies waar de vijand je wil hebben — om je af te houden van geven én ontvangen. De waarheid is dat God vaak een rijke bediening laat voortkomen uit onze eigen bron van lijden. Wie het landschap van depressie zelf heeft doorkruist, kan een wegwijzer worden voor anderen die erdoorheen gaan.
- Mijn geest was zo terneergeslagen dat ik urenlang kon huilen als een kind, zonder te weten waarom ik huilde.
- Adem de frisse buitenlucht in en laat de schoonheid van de natuur haar werk doen. Een mondvol zeelucht of een stevige wandeling tegen de wind in geeft misschien geen genade aan de ziel, maar wel zuurstof aan het lichaam — en dat is het op één na beste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heel fijn dat je wilt reageren.