Een tijd geleden kreeg ik een MRI om erachter te komen of ik een tumor op mijn gehoorzenuw had.
Ik had al wel eens vaker een MRI gehad en ik vond het nooit zo prettig om in die strakke kleine capsule geschoven te worden, met geluidsgolven die als waanzinnige drummers tegen de muren slaan. Maar dit was mijn ergste MRI. Ik was bang.
Ik vond het idee van de kleurstof die ze in mijn aderen injecteerden en de lengte van de MRI (een uur) niet leuk. En hoewel ik hen vroeg om mijn ogen met een doek te bedekken, wist ik dat ik in een claustrofobisch kleine ruimte was.
Ik dwong mezelf om mijn ademhaling en mijn gedachten te beheersen door te bidden. Geen mooie, poëtische gebeden maar herhaaldelijke "Help me, Heer" gebeden, en ik probeerde mijn zegeningen te tellen.
Maar het was genoeg. God gaf me Licht in dat "uur van duisternis". Iets dat Hij erg graag wil doen, elke minuut, uur, dag, maand en jaar van ons leven. We hoeven er alleen maar om te vragen.
En dit is de boodschap die wij van Hem gehoord hebben en aan u verkondigen, dat God licht is en dat in Hem in het geheel geen duisternis is. (1 Johannes 1:5)
Gail Burton Purath
I had a similar experience during an MRI. I am claustrophobic too. In answer to prayer, my mind was flooded with thoughts of blessings while I was in there: my grandparent's garden, a friend, funny things that happened. One after another, beautiful and peaceful memories came to me. I was in Heaven in that machine, which is WEIRD. :-)
BeantwoordenVerwijderenDat lijkt me ook geen pretje, fijn dat je je dan kunt overgeven aan de HEER, die helpt in alle nood.
BeantwoordenVerwijderenEn de laatste keer vroeg ik:Waar bent U Heer? IK woon in jou dus ook IK onderga de MRI. Ik had moeite met stilliggen want ik vond het een vrolijke gedachte.
BeantwoordenVerwijderen