Jaren geleden voelde ik me teleurgesteld door aanhoudende problemen en betwijfelde of het uitmaakte of ik bad of niet. Dus bezuinigde ik op gebed en Bijbelstudie. Ik deed het steeds minder.
Er gebeurde niet onmiddellijk iets, maar geleidelijk aan werden mijn geloofsspieren zwakker. Ik worstelde, ik vroeg naar het waarom, ik was meer verward en gefrustreerd. Ik kon de veroordelende opmerkingen van Satan niet zo gemakkelijk meer negeren, en mijn grip op de Waarheid werd steeds zwakker.
Op een middag werd ik overweldigd door een enorme geestelijke benauwdheid. Nooit eerder had ik dat meegemaakt. Totale wanhoop, zomaar… zonder enige aanleiding. Het beangstigde me en ik herstelde mijn stille tijd.
Laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld, het kruis verdragen en de schande veracht en zit nu aan de rechterhand van de troon van God. Hebreeën 12:1-2
In het begin waren mijn geestelijke spieren zwak en wiebelig, maar geleidelijk herstelden ze zich. En ik heb een belangrijke les geleerd: we staan nooit stil - we gaan vooruit òf achteruit!
Herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderen